غنچه ی سرخ فرو بسته ی دل باز شود

من نگویم که بهاری که گذشت آید باز

روزگاری که به سر آمده آغاز شود

روزگار دگری هست و بهاران دگر

شاد بودن هنر است ، شاد کردن هنری والاتر

لیک هرگز نپسندیم به خویش که چو یک شکلک بی جان شب و روز

بی خبر از همه خندان باشیم ...

بی غمی درد بزرگی است که دور از ما باد

شاد بودن هنر است ، گر به شادی تو دلهای دگر باشد شاد

زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست

هرکسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود

صحنه پیوسته به جاست خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد . . .

ژاله اصفهانی